ذکر در قرآن با تکیه بر معنای وحیانی آن
Publish place: Researches of Quran and Hadith Sciences، Vol: 7، Issue: 2
Publish Year: 1389
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 859
This Paper With 26 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_TQH-7-2_001
تاریخ نمایه سازی: 19 خرداد 1398
Abstract:
واژه ذکر یکی از کلماتی است که به دو معنای لغوی و اصطلاحی در آیات قرآنی به کار می رود. کاربرد اصطلاحی آن در جایی است که با مفاهیم وحیانی و تنزیل مقارن شده است. در آرای مفسران، اتفاق نظری در استفاده از واژه ذکر در آیات قرآنی وجود ندارد؛ طوری که آن را گاه، صفت یا نامی برای قران و گاه منطبق بر دیگر کتب آسمانی به ویژه تورات می دانند، درحالی که براساس آیات قرآنی، نزول ذکر، جز بر پیامبر اسلام (ص)، بر دیگر انبیا (ع) ثابت شده نیست. علاوه بر آن، یکی بودن ذکر و قرآن نیز محل تامل است ؛ زیرا بنا به آیات قرآنی، انطباق ذکر و قرآن و تصور مصداقی واحد از این دو، غیر قابل قبول است و کاربرد ماده نزول با مفاهیم گوناگون دلیلی بر هم سانی آنها نیست. شاید بتوان گفت که ذکر، مصداقی از وحی غیر قرآنی است.
Keywords:
Authors
محمد کاظم شاکر
دانشیار دانشگاه قم
علیرضا فخاری
استادیار دانشگاه علامه طباطبایی(ره)