بازخوانی زبان طراحی شهری مکتب اصفهان باتکیه بر نظریه زایشی- گشتاری نوام چامسکی

این باور وجود دارد در بافت های کهن شهری همچون شهر اصفهان، آنی وجود دارد که در بافت های میانی و جدید نیست، این آن چیست چه می شود که امروزه نیز به هنگام قدم زدن در بافت های کهن شهری همچون اصفهان احساس آشنایی دست می دهد.احساس می شود که زبانی مشترک در لابه لای بناها و فضاها پنهان ا ست، زبانی صریح، رو شن، خودی.در هرزمانی گویشی تازه از این زبان را به نمایش گذاشتته استت و بی آنکه از قواعد و واژگان آن سترپیچی کرده باشتد. این مقاله باز خوانی زبان طراحی شتهری مکتب اصتفهان را دردستور کارقرار داده است، با هدف شناخت مولفه ها، معانی و مفاهیم نهفته در پس کالبد متفاوت طراحی شهری مکتب اصفهان به صورت مشخص و تدوین روشی برای مطالعه نظری و شناخت اینکه این ظرف کالبدی تحت چه نوع روابطی و چه لایه های معنایی عمیقی این چنین نمود عینی پیدا کرده است. این پژوهش سرا سر در پی پاسخ به این سوال است که: چگونه می توان، نحوه بازتاب ژرف ساخت ها و مفاهیم زبان طراحی شتهری مکتب اصتفهان در کالبد و کیفیتی که ایجاد کرده اند را باز شناخت. به شیوه های مختلفی می توان طراحی شهری مکتب اصفهان را مطالعه، تحلیل و تبیین کرد. اتخاذ رویکرد زبان شنا سی این امکان را فراهم می آورد که هم کلیت موضوع مورد مطالعه به طور یکجا در نظر گرفته شود و هم اجزای موضوع شناسایی شوند و هم روابط موجود بین اجزا به روش نظام مند بررسی و تحلیل شوند. در این مقاله شده است ابتدا مفهوم دستور زبان و چگونگی کاربرد مفاهیم زبان شناسی در شهرسازی مورد بررسی قرار گیرد و دیدگاه های موجود در مورد چگونگی کاربرد نظریه ی زایشی – گشتاری چامسکی در طراحی شهری و در مکتب شهر سازی اصفهان تجزیه و تحلیل شود.

Keywords:

زبان طراحی شهری , مکتب شهرسازی اصفهان , معنا , نظریه زایشی – گشتاری