بررسی عوامل تاثیر گذار و ارائه مدل مقاومت بیرون کشش ژئوکامپوزیت بین دو لایه آسفالتی

یکی از راههای تعمیر روسازیهای ترک خورده به کارگیری روکش بر روی این گونه روسازیها می باشد که در این صورت روکش فوقانی مستعد بروز ترکها به شکل روسازی پیشین است. یکی از مهمترین روشهای پیشگیری از ترک خوردگی فوق که به ترک خوردگی انعکاسی موسوم است به کارگیری ژئوسنتتیک هاست. میزان گیرداری ژئوسنتتیک ها در بین لایه های آسفالتی در شرایطی که ژئوسنتتیک از عملکرد مسلح نمودن (Reinforcement) استفاده می نماید، اهمیت قابل توجهی دارد. همچنین میزان گیرداری ژئوسنتتیک می تواند میزان مقاومت برشی بین لایه های آسفالتی را تحت تاثیر خود قرار دهد و نهایتا منجر به خرابیهایی گردد. به منظور شناخت میزان گیرداری ژئوسنتتیک ها در خاک آزمایش pull out یا بیرون کشش ژئوسنتتیک آزمایش مرسومی قلمداد می شود. با این وجود از این آزمایش در شناخت میزان گیرداری ژئوسنتتیک در بین لایه های آسفالتی استفاده چندانی نشده است. در این تحقیق دستگاه آزمایش بیرون کشش (Pull out)  زئوسنتتیک که در دانشگاه صنعتی امیرکبیر توسعه داده شده است، به منظور ارزیابی میزان گیرداری ژئوکامپوزیت با اندازه شبکه های متفاوت در آسفالت به کار برده شد و تاثیر سه پارامتر موثر بر مقاومت بیرون کشش بر اساس طراحی آزمایش فول فاکتوریل بررسی و مقایسه گردید. نتایج بیانگر آن است که که مهمترین پارامتر موثر بر گیرداری ژئوکامپوزیت دما می باشد که به میزان دو برابر بیش از مقدار تک کت در میزان مقاومت یبرون کشش ژئوکامپوزیت موثر بوده است. همچنین سایز شبکه ژئوکامپوزیت اثر چندانی در مقاومت تحت بارگذاری یکنواخت از خود نشان نداده است. علاوه بر این با تحلیل تداخل های پارامترها مشخص شد که بیشترین تداخل میان پارامترها مربوط به تداخل میان دما و میزان تک کت به کار رفته بین دو لایه است. نهایتا بر اساس محاسبات انجام گرفته مدلی رگرسیونی و ساده بر اساس پارامترهای موثر توسعه داده شد.

Keywords:

آزمایش بیرون کشش , ژئوکامپوزیت , آسفالت , عوامل موثر , طراحی فکتوریال