تشخیص ارتباط پارامترهای عریان شدگی در عمق آسفالت به کمک روش رادار نفوذی به زمین (مطالعه موردی منطقه 22 تهران)
Publish place: Applied Geophysical Research Journal، Vol: 3، Issue: 2
Publish Year: 1396
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 402
This Paper With 15 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JRAG-3-2_008
تاریخ نمایه سازی: 21 خرداد 1398
Abstract:
عریان شدگی از جمله خرابیهای رایج است که در اغلب روسازی های آسفالتی به وقوع میپیوندد. منشا این خرابی از رطوبت است. به نحوی که در اکثر مطالعات عریانشدگی و آسیب رطوبتی معمولا به جای هم استفاده می شود. روش متداول برای شناخت این خرابی، مغزه گیری از نقاط مشکوک در سطح راه و انجام آزمایش های مخرب بر روی مغزه به دست آمده است. از جمله رایج ترین آزمایشها، چگالی واقعی آسفالت، مقایسه نسبت تنش کششی غیرمستقیم نمونه ها در حالت اشباع به خشک و به دست آوردن میزان درصد فضای خالی آسفالت است؛ اما این قبیل از آزمایشها، مخرب اند و چاله های به وجود آمده از مغزه گیری در سطح راه باید مرمت و وصله شوند. همچنین انجام این کار دشوار و دستیابی به نتایج حاصل از آزمایشهای مخرب اغلب وقت گیر هستند. روش ارزیابی با رادار نفوذی به زمین Ground Penetration Radar (GPR) از جمله روشهای غیر مخرب است، که امروزه کاربرد آن در مهندسی راه رو به افزایش است. در این پژوهش قطعاتی از مسیر شبکه راههای استان تهران، با انتخاب نقاطی از مسیر، پس از ارزیابی غیر مخرب، مغزه گیری شد و نتایج حاصل از تحلیل رادار با پارامترهای آزمایشهای مخرب مقایسه شد. به طوری که با کاهش درصد فضای خالی کمتر از 7 درصد، افزایش چگالی واقعی آسفالت، افزایش مقدار نسبت تنش کششی غیرمستقیم نمونه ها در حالت اشباع به خشک به بیش از 8/0 و در نهایت افزایش مقدار ثابت دی الکتریک ناشی از ارزیابی غیر مخرب مشاهده شد. در این پژوهش عدد ثابت دی الکتریک کمتر از 10/5، عریان شده و بیشتر از آن آسفالت سالم در عمق 5 سانتی متر از سطح آسفالت و در سطوح زیرین آسفالت (از عمق 5 تا عمق 10 سانتیمتری) ثابت دی الکتریک کمتر از 40/5 منطبق بر نواحی عریان شده و بالاتر از این مقدار منطبق بر آسفالت سالم است.
Keywords:
Authors
شاهین شعبانی
استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه پیام نور تهران
کیوان کیانفر
کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه پیام نور تهران
مهدی محمدی ویژه
دانشجوی دکتری، موسسه ژئوفیزیک، دانشگاه تهران