نگاهی تطبیقی به رویکرد شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران و کره شمالی

از ژوئن 2003 رسیدگی به برنامه هسته ای ایران در آژانس بین المللی انرژی اتمی، خارج از فرایند عادی نظارت پادمانی آغاز شد. سپس پیروگزارش های مدیرکل آژانس، شورای حکام، طی اولین قطعنامه خود،1 به تردیدهایی درمورد ماهیت صرفا صلح آمیز برنامه هسته ای ایران دامن زد که از آن روز به بعد نگرانی جامعه بین المللی قلمداد شده است .که مسئله مسئولیت بین المللی ایران به دلیل نقض تعهدات بین المللی نیز همواره مورد استناد قرار گرفته است. در این دوره، ایران در چارچوبهای بین المللی به منظور روشن شدن ماهیت صرفا صلح آمیز برنامه هسته ای و متقاعدساختن آژانس بین المللی انرژی اتمی و برخی دولتهایی که ادعا داشتند که به نمایندگی از جامعه بین المللی اقدام می کنند،اقدامات مختلفی انجام داد. لکن این اقدامات تا به امروز، نتیجه بخش نبوده و نه تنها بسیاری از اختلافات اولیه فیصله نیافته است، بلکه با وجودقطعنامه های شورای امنیت ملل متحد و شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی از یک طرف و همچنین تحریمهای یکجانبه از طرف دیگر، حتی بر اختلافات نیز افزوده شده است. بحران های بین المللی از جمله بحران هستهای ایران و کره شمالی، از جمله بحرانهایی هستندکه توجه نهادهای بین المللی از جمله شورای امنیت سازمان ملل متحد را به خود معطوف ساخته است. سوال اصلی این مقاله این است که رویکرد شورای امنیت سازمان ملل متحد در قبال پرونده هسته ای ج.ا.ایران وکره شمالی چگونه بوده است. فرضیه ی ما در این پژوهش آن است که عملکرد این شورا در قبال پرونده اتمی ایران و کره شمالی تبعیض آمیز بوده و هیچگونه مطابقتی با اصول پذیرفته شده حقوق بین الملل نداشته است. هدف ما در این پژوهش آن است که رویکرد شورای امنیت را در قبال برنامه هسته ای این دو کشور مورد بررسی قرار دهیم .یافته های تحقیق حاکی از آن است که هر دو این کشورها در معرض تحریمهای اقتصادی، فشارهای سیاسی و تهدیدات نظامی بوده اند. درحالی که کره شمالی صریحا اعلام نموده خواهان استفاده های نظامی است، جمهوری اسلامی ایران، همواره اعلام کرده است قصد دارد از انرژی هسته ای در راه اهداف صلح جویانه استفاده کند و به NPT پایبند بوده است

Keywords:

انرژی هسته ای , شورای امنیت , آژانس بین المللی الرژی اتمی , ایران , کره شمالی