رابطه محیط خانواده و خودتنظیمی مذهبی با رابطه اخلاقی در خانواده در دانشجویان

هدف از این پژوهش بررسی نقش محیط خانواده و خودتنظیمی مذهبی در پیشبینی رابطه اخلاقی در خانواده در بین دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردکان بود. پژوهش حاضر از نوع مطالعات همبستگی است که 260 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اردکان در آن شرکت داده شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه های رابطه اخلاقی خانواده هارگریو و همکاران (1991)، خودتنظیمی مذهبی ریان و کامل (1989)، و پرسشنامه محیط خانواده والسون و وارکا(1996)(FES)5 استفاده شد. دادهها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند، نتایج پژوهش نشان داد، محیط خانواده با رابطه اخلاقی در خانواده ارتباط معناداری دارد p<%5 همچنین خودتنظیمی مذهبی با رابطه اخلاقی در خانواده رابطه معنی-داری داشت p<%5 یافته های تحلیل رگرسیون نشان دادند محیط خانواده و خودتنظیمی مذهبی نقش معناداری در پیش بینی رابطه اخلاقی در خانواده داشت. براساس این یافتهها میتوان نتیجه گرفت که با افزایش کیفیت محیط خانواده یک فرد و ارتقاء مهارت های خودتنظیمی مذهبی درونی ، میتوان انتظار داشت رابطه اخلاقی وی با اعضای خانواده بهبود یابد.

Keywords:

محیط خانواده , خودتنظیمی مذهبی , اخلاق , دانشجویان