ارزیابی صحت مکانی برنامه های اصلاح و احیاء پیشنهادی در طرح مرتع داری حوزه آبخیز میخوران کرمانشاه

با توجه به هزینه­ های تعلق گرفته به اجرای طرح ­های منابع طبیعی، انجام مطالعات دقیق و کاربردی ضروری است چراکه عدم پاسخ مثبت طرح­ های انجام شده، هدر رفت سرمایه انسانی و بودجه مالی و عدم اعتماد ساکنین حوزه ­های آبخیز به مجریان طرح­ ها و ادارات منابع طبیعی را در پی­ خواهد داشت. هدف این تحقیق، مکان­یابی عملیات اصلاحی و احیایی با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی به روش بولین و مقایسه نتایج آن با پروژه­ های طرح اجراشده در حوزه آبخیز میخوران در سال 1385 است. مکان­یابی روش ­های اصلاح و احیائی به تفکیک بر اساس نقشه­ های بارندگی، شیب، وضعیت مرتع و خاک در مراتع مذکور انجام شد و سپس با تلفیق نقشه ­های پیش بینی شده برای همه عملیات قابل اجرا، نقشه پیشنهادی مکان ­های مناسب اجرا معرفی ­گردید. این نقشه نشان داد که بذرکاری در 4.761 کیلومترمربع، میانکاری در6.973، کپه­کاری در 15.154، پیتینگ در 0.127، ریپر زدن در 0.455، بذرپاشی در 0.046 و تبدیل دیمزارهای کم بازده به مرتع در 17.997 کیلومترمربع و قرق در تمام سطح حوضه قابل اجراست. در طی طرح اجراشده در بهار 1385 کپه­ کاری در مساحت 3.004، نهال­کاری در 7.675، مدیریت چرای دام در مرتع 51.717، حفاظت از اراضی حساس در 15.271 و تبدیل دیمزارهای کم­بازده به مرتع در 2.067 کیلومترمربع از سطح مراتع این حوزه اجراشده است که با تطبیق این دو نقشه، ضریب کاپا برابر 0.27 به دست آمده که نشان­دهنده تطابق کم بین دو نقشه است. این نتیجه مبین عدم تناسب عملیات اصلاحی و احیایی اجراشده با عملیات مناسب بر اساس شرایط موجود در منطقه، است.

Keywords:

عملیات اصلاح و احیاء , عوامل محیطی , مدل بولین , سیستم اطلاعات جغرافیایی , حوزه میخوران