پهنه بندی مکانی فقر مسکن و دسترسی به امکانات رفاهی در شهر شهریار

مسکن در میثاق نامه های بین المللی و در قانون اساسی کشور به عنوان یک حق فرض شده است. مسکن چیزی فراتر از ساختار سازه ای و مفهوم کالبدی است، چنان چه به عنوان یک پکیچ یکپارچه درنظر گرفته می شود و شامل امکانات و خدمات رفاهی و اجتماعی می گردد. بر همین اساس هدف مقاله حاضر سنجش فقر مسکن و نحوه دسترسی به امکانات و خدمات در شهر شهریار می باشد. روش مقاله حاضر از نوع کاربردی و بهره گیری از توانمندی مدل های دلفی و AHP می باشد. نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که محله های بردآباد شمالی، برآباد جنوبی، بهار، بوستان، شاهد، کرشته، محمدآباد و فرزانگان جنوبی در شهر شهریار از لحاظ شاخص های مسکن و دسترسی در وضعیت محرومیت بسیار زیاد می باشند. موقعیت مکانی محله های فوق نشان دهنده آن است که محله های فوق در حاشیه شهر شهریار و به صورت اسکان غیررسمی رخساره نموده اند. همینطور دینارآباد، آستانه جنوبی، فرهنگ، شهرک اداری، فرهنگیان و گمرک در وضعیت محرومیت به سر می برند. افزون بر این محله های فرزانگان، مریم جنوبی، گلستان، صدف، فاما، محمدیه، آستانه شمالی و سینک در سطح محرومیت متوسط قرار دارند. در مقابل محله هایی نظیر معین الملک، وایین جنوبی، باغستان غربی، وایین شمالی، اندیشه شرقی، اندیشه غربی و مریم شمالی از لحاظ دسترسی به خدمات و امکانات و مسکن در سطح قابل قبولی قرار دارند. در واقع نوعی دوقطبی از لحاظ دسترسی به امکانات رفاهی در سطح محله های شهر شهریار ایجاد شده است.

Keywords:

مسکن , امکانات رفاهی , شهر شهریار