افزایش قابلیت اطمینان سیستم با استفاده از تخصیص بهینه مازاد چندگانه ی چند سطحه

امروزه اهمیت آگاهی از چگونگی عملکرد یک سیتم صنعتی در طول دوره کاری، قابلیت اطمینان را تبدیل به یک معیار بسیار مهم و اساسی در تمامی فرآیندهای تکوین محصول اعم از طراحی و ساخت و تولید و همچنین اقدامات تعمیر و نگهداری کرده است. ارتقا قابلیت اطمینان سیتم تا سطحی قابل قبول، موجب حصول اطمینان از عملکرد صحیح مجموعه و همچنین کاهش زمان و هزینه های ناشی از تعمیرات پی در پی خواهد شد. در این راستا، تحقیق حاضر به یکی از اساسی ترین راهکارهای افزایش قابلیت اطمینان یعنی تخصیص اجزای مازاد پرداخته است. اغلب تحقیقات انجام گرفته در این حوزه محدود به تخصیص اجزای مازاد به پایین تریین سطح سیستم که اجزای آن هستند اختصاص یافته است. اخیرا اثبات شده است که تخصیص مازاد به سطوح بالاتر سیستم و تشکیل ماژول های مازاد، می تواند نقش موثرتری در افزایش قابلیت اطمینان سیستم ایفا کند. در این رابطه مدل های ریاضی خاصی برای بهینه سازی تخصیص مازاد چند سطحه ارائه شده و از روش های مختلف برای حل آنها کمک گرفته شده است. در تحقیق حاضر، به کامل ترین این مدل ها که مدل بهینه سازی تخصیص مازاد چند گانه چند سطحه است پرداخته شده و این مدل برای اولین بار با استفتده از الگوریتم فراابتکاری تبرید تدریجی بهینه سازی و حل شده است. نتایج به دست آمده، نشان دهنده کارایی بالای الگوریتم مذکور در حل مسئله تخصیص مازاد چندگانه چندسطحه می باشد.

Keywords:

قابلیت اطمینان , تخصیص چند سطحه , بهینه سازی , اجزای مازاد , الگوریتم تبرید ندریجی