پدیدارشناسی ادموند هوسرل و هویت های جدید گروتسک در هنر آوانگارد

خوانشهای نظری و فلسفی، یکی از جریانهای پربار در مقوله ی هنر معاصر است. به موازات تقابل دو حوزه فلسفه و هنر با نخستین شاخههای هنر آوانگارد، نهضت پدیدارشناسی کلاسیک، راهکاری بود ذات انگار و قوام بخش ، به فضای فکری و بحران حاکم بر هنر آوانگاردیسم. این رویکرد، که معطوف به اشکال آگاهی و واقعیت فی نفسه است، در حیطه هنرهای تجسمی به معنای ادراک حسی؛ تحویل استعلایی را دریچهی گذر از بحران ایجاد شده در هنر پیشرو میدانست. پدیدارشناسی ادموند هوسرل (با مشخصه ی سوبژکتیویته) در جایی با هنر مدرن، پیوندی دارد که در پی کشف آن دسته از قشرهای جدید از وجود عینی و ذهنی است و از دید کسانی که نظارهگر واقعیات تجربی اند، پنهان مانده است. این نوع پدیدارشناسی که علمساز و روشمند است و همچنان مدرن، در مواجهه با گروتسک؛ داوری زیبایی شناسی جدیدی را تجربه میکند تا آوانگاردها از طریق آن دنیای متعارف را به چالش کشیده و با قضاوتی ضد زیبایی، ماهیتی پیشرو بسازند. گروتسک یکی از موتیف های هنر آوانگارد قرار گرفت تا مخاطب را از تناقضات پر مخاطره زدگی فرهنگی پیشروها آگاه سازد. در این تحقیق پژوهشی– تحلیلی سعی بر این بوده است که پارادایم های سازمان یافته و یا غیرنظامند گروتسک به عنوان موتیفی قابل تفسیر در زیر ساختارهای جامعه معاصر هنرمند آوانگارد با خوانشی از رویکرد پدیدارشناسی ادموند هوسرل، به تحویل استعلایی پدیدهی گروتسک مدرن در هنر آوانگارد بپردازد.

Keywords:

پدیدارشناسی , آوانگاردیسم , گروتسک مدرن , فلسفه هنر , واقعیت فی نفسه