رابطه انگیزش پیشرفت و اهمال کاری در بین دانش آموزان متوسطه دوره اول شهرتهران

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه انگیزش پیشرفت واهمال کاری در بین دانش اموزان متوسطه دوره اول شهرتهران بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوره اول منطقه 6 شهر تهران است که طبق آمار آموزش و پرورش شهر تهران 5150 نفر که (2500 نفر دانش آموز دختر و 2650 نفردانش آموزپسر) می باشد.دراین پژوهش در مرحله اول از روش نمونه گیری خوشه ای ودرمرحله دوم از روش نمونه گیری طبقه استفاده شده است. جهت تعیین حجم نمونه از جدول مورگان استفاده شده است. نمونه پژوهش 384 نفرتعیین گردید و برای جلوگیری از افت آزمودنی 400 پرسشنامه توزیع گردید که از این تعداد در مجموع 356 پرسشنامه تحلیل گردید. ابزارهای اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس 1970 ومقیاس اهمال کاری تحصیلی، سولومون وراثبلوم 1984 بود. تجزیه وتحلیل اطلاعات نشان داد که ضریب همبستگی بین خودتنظیمی با اهمال کاری برابر با -0/432می باشد. نتایج پژوهش نشان داد که بین انگیزش پیشرفت تحصیلی واهمال کاری تحصیلی همبستگی منفی و معناداری وجود دارد. بدین معنا که هرچه فرد از انگیزش پیشرفت بیشتری برخوردار باشد اهمال کاری وی کمتر است و بالعکس

Keywords:

انگیزش پیشرفت , اهمال کاری , دانش آموزان مقطع متوسطه