مقایسه روش آنزیمی و روش پیشنهادی سیستم CNCPS در برآورد تجزیه پذیری شکمبه و قابلیت هضم روده ای دانه سویا فرآوری شده با دو روش مختلف

این آزمایش به منظور مقایسه داده های روش آنزیمی- آزمایشگاهی و داده های زیر بخش های نیتروژن دار در تخمین پروتئین قابل تجزیه در شکمبه و قابل هضم در روده، در دانه سویا خام، برشته و اکسترود شده انجام شد. برشته کردن و اکسترود کردن نسبت به دانه خام مقدار بخش A، B1 و نیتروژن قابل حل دانه سویا را کاهش و بخش­های B2، B3 و C (به جز در دانه سویا اکسترود شده) را افزایش داد. کمترین مقدار ناپدید شدن شکمبه­ای و پس از شکمبه ای پروتئین در دانه سویای برشته شده مشاهده شد. نتایج این آزمایش نشان داد که فرآوری حرارتی به طور موثری باعث تغییر در بخش های نیتروژن­دار و کاهش تجزیه پذیری شکمبه­ای پروتئین دانه سویا شد. همچنین مشاهدات ما نشان داد که همبستگی بسیار بالایی بین داده های حاصل از روش آنزیمی- آزمایشگاهی و روش پیشنهادی سیستم کربوهیدرات و پروتئین خالص کرنل در برآورد میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه (93/0r2=) و قابلیت هضم پس از شکمبه ای (96/0r2=) وجود دارد. به نظر می­رسد اکسترود کردن با کاهش بخش C نیتروژن و افزایش قابلیت هضم روده­ای پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه روش بهتری برای فرآوری دانه سویا به منظور افزایش میزان پروتئین عبوری آن باشد و استفاده از زیربخش های نیتروژن دار در تخمین میزان پروتئین قابل تجزیه در شکمبه می تواند جایگزین مناسبی برای روش های آنزیمی معتبر باشد. 

Keywords:

اکسترود کردن , برشته کردن , روش آنزیمی , قابلیت هضم شکمبه ای , قابلیت هضم پس از شکمبه ای