افزایش تاب آوری شهری در برابر تنش های گرمایی با تاکید بر شاخص های بیولوژیک در شرایط آب و هوایی استان اصفهان

دما عنصر اساسی در شکلگیری اقلیم منطقه و اثرگذار بر دیگر عناصر اقلیمی است. یک موج گرمایی رویداد حدی جوی است که بر مدیریت منابع آب،کشاورزی، گسترش آفات و بیماریها، ذوب برف، تبخیر و تعرق و بروز خشکسالی،تاثیرگذار است. ورود موجهای گرم شرایط غالب محیط را دچار بیهنجاری نموده و شهر در مقابل تهدیدات طبیعی و انسانساخت ناشی از گرما آسیبپذیرتر میشود. لذا با شناسایی زمان و مکان وقوع موجهای گرمایی، فعالیتها را می توان به گونه ای طراحی کرد که آسیب ناشی از آن به حداقل برسد. محاسبات نشان داد که 86 % استان دارای آب و هوای خشک و نیمه خشک است که این نواحی توسط موجهای گرمایی در تابستان تهدیدمی شوند. در کاشان، خوربیابانک و چوپانان بیش از 170 روز دما بالای 40 درجه سانتیگراد است و در 6 ماه سال نیاز به انرژی برای سرمایش دارند که این امر بر توسعه شهر و کاربری تجهیزات سرمایشی اثرگذار است. در این پژوهش، تاب آوری استان اصفهان با استفاده از شاخصهای بیولوژیک در برابر تنش گرمایی ارزیابی شده است. بازیافت آب و مصالح، بهره گیری از انرژی تجدیدپذیر، نحوه طراحی و انتخاب مصالح سازگار با اقلیم، نصب سیستمهای نوین تاسیساتی تاثیر چشمگیری در تعدیل پیامدهای امواج گرمایی دارد.

Keywords:

دمای بهینه , آسیب پذیری گرمایی , شاخصآب و هوایی , شاخص تنش گرمایی , تاب آوری.