اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری و احساس تنهایی دانش آموزان (نمونه موردی : دوره های اول متوسطه شهر یزد)

هدف اصلی این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مهارت های ارتباطی بر سازگاری و احساس تنهایی دانش آموزان متوسطه اول شهر یزد می باشد. طرح پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان متوسطه اول شهر یزد در سال تحصیلی 1397-1396 است. نمونه ای مشتمل بر 30 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، پرسشنامه سازگاری سینها و سیگ و پرسشنامه احساس تنهایی راسل، پیلاو و فرگوسن بود. مداخله آموزشی طی 10 جلسه 90 قیقه ای هر هفته دو جلسه انجام پذیرفت. به منظور بررسی فرضیه های پژوهش از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری استفاده شد. سطح معنی داری در این پژوهش P=0/05 در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی در کاهش ابعاد سه گانه تنهایی ادراک شده، انزوای اجتماعی و روابط بین فردی مختل شده برای احساس تنهایی و همچنین سازگاری اجتماعی، آموزشی و تحصیلی در گروه آژمایش موثر بوده است (P<0/05). نتایج موید این است که آموزش مهارت هی ارتباطی می تواند سازگاری را در دانش آموزان افزایش هد؛ همچنین می تواند احساس تنهایی را در آنها کاهش دهد. لذا کنجاندن این آموزش ها در تمام موسسات مرتبط با دانش آموزان توصیه می گردد.

Keywords:

آموزش مهارت های ارتباطی , سازگاری , احساس تنهایی , دانش آموزان