بررسی ارتباط بین ناامنی شغلی در رابطه میان خودارزشیابی محوری، رضایت شغلی، رضایت از زندگی و عملکرد شغلی

مدت زمانی است که پژوهشگران به بررسی نقش شخصیت در تبیین نگرش ها و رفتارهای افراد پرداخته اند. شخصیت نقش مهمی را در درک و فهم نگرش ها و رفتارهای افراد در سازمان ها ایفا می کند. مطالعه شخصیت در سازمان ها به گونه ای فزاینده به بررسی تاثیر عوامل گرایشی بر نگرش های شغلی و انواع گوناگون عملکرد اختصاص یافته است. گرچه توجه به نقش شخصیت در کار ، اغلب به صفات پنجگانه محدود گشته است، اما نظریه ها و شاخص های دیگری نیز در ارتباط با شخصیت وجود دارند که کمتر مورد توجه قرار گرفته اند. خودارزشیابی های محوری به عنوان رویکردی گرایشی، از جمله این شاخص ها هستند که به تازگی مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته اند. خودارزشیابی های محوری به عنوان ارزیابی ها و سنجش های اساسی و بنیادی که افراد از ارزش ها، توانایی ها، استعدادها و صلاحیت هایشان انجام می دهند، تعریف شده است. به بیان دیگر خودارزشیابی های محوری به نتیجه گیری های فرد در مورد این که چه کسی است و خود را چگونه ادراک می کند اشاره دارد. خودارزشیابی های محوری می تواند بر چگونگی رفتار کارکنان و واکنش آن ها به زمینه کاریشان اثر بگذارد. بر این اساس در این مقاله به مرور بررسی ارتباط بین ناامنی شغلی در رابطه میان خودارزشیابی محوری، رضایت شغلی، رضایت از زندگی و عملکرد شغلی پرداخته میشود

Keywords:

نامنی شغلی , خودارزشیابی محوری , رضایت شغلی , رضایت از زندگی , عملکرد شغلی