نقش بازآفرینی ساختارهای تاریخی در پایداری اجتماعی مکان های شهری

فرآیند توسعه شهری و روند تغییرات بافت به ویژه در مناطق تاریخی و مرکزی شهرها غالبا با دو رویکرد گرایش و تمایل به حفاظت و نگهداری و موج تفکر نوسازی و بازسازی توام با مداخلات مستقیم و کلان مقیاس در این محدوده ها ، روبرو است.رویکرد به نوسازی عمدتا با پشتوانه های سیاسی و اقتصادی در اولویت و برتری نسبت به حفاظت و نگهداری از ثروت های فرهنگی قرار داشته است. مجموعه های فرهنگی و تاریخی شهری به قدری واجد ارزش اند که پژوهش و مطالعه بر روی آن ها و یافتن مناسب ترین روش های فعالیت در آن ها با اهمیت است.توجه همه جانبه به ارزش های ساختارهای تاریخی از طریق تدوین استراتژی های توسعه پایدار موثر در امر بازآفرینی آنها، بوسیله نهادهای مسئول مانند: عوامل حفظ ارزش های فرهنگی و تاریخی، توجه به صنعت توریسم به عنوان یک سازمان دهنده موثر درامربازآفرینی ،تشویق بخش خصوصی به سرمایه گذاری دربازآفرینی محیط های تاریخی و ... منتهی به ایجاد پایداری اجتماعی در مکان های شهری می گردد. در این مقاله پس از ارائه مبانی نظری و معرفی مفهوم پایداری ، سیرتحول سیاست های تاثیرگذار در امر بازآفرینی و حفاظت مورد بررسی قرار گرفته و دو فرآیند ضروری حفاظت و توسعه پایدار به مثابه دو جریان مکمل دانسته شده است. در ادامه به مرور مبتنیات اصلی بازآفرینی پرداخته شده و در نهایت با لحاظ نمودن مطالب یاد شده نتیجه گیری انجام گرفته است

Keywords:

پایداری , توسعه پایدار , باز آفرینی , حفاظت , ساختار تاریخی