گفتمانی تطبیقی بر دعا در اندیشه ی مولوی

دعا و نیایش از مقوله های معنوی هستند که همواره در زندگی بشر وجود داشته و در تمامی ادیان به ویژه ادیان ابراهیمی به آن توجه شده است.دعا به عنوان رابطه برقراری ارتباط بین خدا و انسان تبیین می شود.عارفان الهی در آثار خود به مفهوم دعا و نقش آن توجه کرده اند و در آن میان مولانااهتمام ویژه ای به تبیین دعا و رعایت آداب آن در هنگام عبادت کرده است.دعا در اندیشه ی مولانا همچون چراغی است که خداوند برای هدایت بندگان در این دنیا قرار داده است و انسان با استفاده از این چراغ می تواند از تاریکی ها و ظلمات خروج کند و به سوی مبدا اعلی حرکت کند.در این مقاله کوشش به عمل می آید تا با روش توصیفی -تحلیلی و با رویکرد کتابخانه ای ،مفهوم دعا،دیدگاه مولوی درباره دعا و همچنین الهام وی از منابع دینی در بیان آداب آن تبیین شود.

Keywords:

خدا , انسان , دعا , مولوی , منابع دینی