اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خودانتقادی بیماران مبتلا به ویتیلیگو

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر خودانتقادی بیماران مبتلا به ویتیلیگو طراحی و انجام شد. پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی بود و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده گردید. جامعه پژوهش حاضر را تمامی بیماران مبتلا به ویتیلیگو مراجعه کننده به بیمارستان تخصصی پوست رازی در شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند. نمونه این پژوهش، 40 بیمار بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل (هر زیر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس سطوح خودانتقادی تامسون و زاروف (2004) بود که در مراحل پیش آزمون و پس آزمون توسط شرکت کنندگان هر دو گروه تکمیل گردید. درمان متمرکز بر شفقت در 8 جلسه دو ساعته به شیوه گروهی برای آزمودنی های گروه آزمایش اجرا شد، در حالی که گروه کنترل تا پایان مرحله پس آزمون در لیست انتظار قرار گرفتند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) با بهره گیری از نرم افزار SPSSV20 استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت خودانتقادی درونی و خودانتقادی مقایسه ای را در بیماران گروه تحت مداخله در مرحله پس آزمون به طور معناداری کاهش داده بود (P> 0/01). با توجه به این نتایج، به نظر می رسد درمان متمرکز بر شفقت، گزینه مداخله ای مناسبی جهت کاهش مشکلات روانشناختی و ارتقاء سلامت روان بیماران مبتلا به ویتیلیگو باشد.

Keywords:

خودانتقادی , درمان متمرکز بر شفقت , ویتیلیگو , بیمار