کمینه کردن مساحت چتر رم ایر با استفاده از الگوریتم ژنتیک

در این مقاله به طراحی و بهینه سازی برای چتر فرود یک کنست پرداخته شده است. ماموریت کنست، شبیه سازی فعالیت یک سامانه پویش خودکار در حال فرود به کمک سیستم بازیابی بر روی نقطه مشخص شده در یک سیاره فرضی است. ابتدا معادلات حرکت 6 درجه آزادی چتر با بال رمایر برای کنست ارائه شده است که برای جسم صلب، معادلات نیرو، ممان، ناوبری و سینماتیکی و سپس برای جسم آزاد معادلات نیرو و ممان به دست آورده شده است. در ادامه با تعریف پارامترهای طراحی و همچنین مشخص کردن تابع هدف، به بهینه سازی چتر رمایر با استفاده از الگوریتم ژنتیک به منظور کمینه کردن مساحت پارچه و تعداد طناب های تعلیق که منجر به کاهش وزن و حجم چتر می شوند، در حالت پایداری پرداخته شده است. نتایج حاصل از طراحی و بهینه سازی سیستم نشان می دهند که نسبت به روش های معمول طراحی چتر که تنها به سایزینگ چتر سرشی می پردازد، در زمان قابل قبولی، طرح اولیه سیستم بازیابی به عنوان خروجی جهت ادامه پروسه طراحی با کمینه شدن مساحت پارچه و تعداد طناب های تعلیق قابل دسترسی خواهد بود.

Keywords:

بهینه سازی , چتر رمایر , الگوریتم ژنتیک , کن ست , پایداری