بررسی اثر نانوذره سلنیم و سلنیت سدیم بر بیان ژن لپتین در جفت میش های آبستن

زمینه مطالعه: لپتین به عنوان یکی از هورمون های شبه سیتوکینی، حاصل از ژن ob (یکی از ژن های بزرگ اثر بر وزن تولد و صفات رشد) بوده و عمدتا توسط بافت چربی ترشح می شود. این هورمون با اتصال به گیرنده های خود در هیپوتالاموس، جذب غذا را مهار و مصرف انرژی را افزایش می دهد. هدف: در حال حاضر گزارشی در خصوص بیان ژن لپتین در پاسخ به تجویز خوراکی سلنیم در دام های اهلی در دسترس نمی باشد. در این مطالعه برای اولین بار، تاثیر نانوذره سلنیم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری ژن لپتین در دوره انتقالی در بافت جفت مورد مطالعه قرار گرفت. روش کار: 20 راس میش 4 ماه آبستن، به صورت تصادفی انتخاب گردید و در زمان 21 روز منتهی به زایمان، هر روز تجویز خوراکی مکمل های سلنیت سدیم (به میزان mg 1/0 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و نانوذره سلنیوم (در دو دوز 05/0 و mg 1 /0 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) صورت گرفت و در دوره زمانی مذکور نیز به گروه شاهد آب مقطر با حجم مشابه خورانده شد. پس از زایمان با نمونه برداری از جفت میزان نسخه برداری از ژن لپتین به روش Real-time RT-PCR و بر اساس روش مقایسه ای ΔΔCt-2 تعیین شد. نتایج: تجویز خوراکی مکمل های سلنیت سدیم و نانوذره سلنیم نسبت به تیمار شاهد، موجب افزایش معنی دار بیان ژن مذکور شد. اختلاف معنی داری نیز بین مکمل های مورد مطالعه مشاهده شد؛ به گونه ای که بالاترین بیان ژن لپتین در جفت، در تیمار نانوذره سلنیوم با دوز mg 1/0 مشاهده شد و پس از آن مکمل نانوذره سلنیوم با دوز mg 05/0 قرار داشت. نتیجه گیری نهایی: سلنیم موجب افزایش بیان ژن لپتین در بافت جفت می شود.

Keywords:

تجویز خوراکی , لپتین , میشهای آبستن , نانوذره سلنیم