تاثیر انفوزیون وریدی سولفات منیزیم بر میزان مصرف اوپیوئید و وضعیت همودینامیک پس از جراحی هیسترکتومی: کارآزمایی بالینی دوسوکور
Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 361
This Paper With 7 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJOGI-22-7_004
تاریخ نمایه سازی: 8 مهر 1398
Abstract:
مقدمه: با توجه به عوارض نامطلوب اوپیوئیدهای تزریقی پس از جراحیهایی همچون هیسترکتومی و همچنین نتایج ضدو نقیض مناسبترین روش استفاده از سولفات منیزیم جهت به صفر رساندن مصرف اوپیوئید پس از جراحی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر انفوزیون وریدی سولفات منیزیم بر میزان مصرف اوپیوئید و وضعیت همودینامیک پس از جراحی هیسترکتومی انجام شد.
روشکار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1390 بر روی 60 بیمار کاندید جراحی هیسترکتومی در بیمارستان امام رضا (ع) تبریز انجام شد. افراد به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. برای گروه مداخله، نیم ساعت قبل از بیهوشی، سولفات منیزیم به میزان 50 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت بولوس به بیماران تزریق شد. پس از پایان عمل جراحی و ترخیص بیماران از واحد ریکاوری، انفوزیون 500 میلی گرم در ساعت منیزیم سولفات تا 24 ساعت پس از جراحی ادامه یافت. وضعیت همودینامیک بیماران و میزان مصرف اوپیوئید در چک لیست محقق ساخته ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 19) و آزمونهای من ویتنی یو و تی تست انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
یافته ها: در وضعیت همودینامیک بیماران دو گروه در تمامی زمانها اختلاف آماری معنیداری مشاهده شد؛ به طوری که گروه مداخله دارای وضعیت پایدارتری شده بود (حداکثر میزان p برابر 04/0)، همچنین میزان مصرف مخدر در گروه مداخله با گذشت زمان با کاهش همراه بود؛ حال آنکه کاهش قابل توجهی در گروه کنترل مشاهده نشد.
نتیجهگیری: استفاده از سولفات منیزیم موجب ثبات وضعیت همودینامیک میگردد و بر کاهش نیاز به اوپیوئید تاثیرگذار است، اما نمیتواند نیاز به اوپیوئید پس از جراحی هیسترکتومی را به صفر برساند.
Keywords:
Authors
مهدی خانبابایی گول
کارشناس ارشد آموزش پرستاری داخلی- جراحی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران.
داوود آقامحمدی
دانشیار گروه بیهوشی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران.
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :