مسیولیت مدنی ناشی از تفویت فرصت در امور پزشکی در نظام حقوقی ایران

موضوع پایان نامه حاضر مسیولیت مدنی ناشی از تفویت فرصت در امور پزشکی در نظام حقوقی ایران می باشد. نظریه از دست دادن فرصت در صدد جبران خسارتی است که در نتیجه فوت شدن فرصت، بدست آوردن نفعی یا اجتناب از ضرری به افراد وارد می شود. راجع به قابل مطالبه بودن خسارت ناشی از فرصت از دست رفته رویه های مختلفی است. در حقوق ایران نه قانون گذار و نه رویه قضایی گامی در جهت رسمیت شناختن این نظریه بر نداشته است. با این حال شاید بتوان به کمک قواعد فقهی از جمله (قاعده لاضرر و لا ضرار فی الاسلام) در فقه اسلامی و با استناد جستن به برخی از مواد قانون مسیولیتمدنی؛ قایل به امکان جریان این نظریه در مسیولیت مدنی، در حقوق ایران شد. در عین حال، باید توجه داشت که حتی اگر مطالبه خسارت ناشی از فرصت از دست رفته به لحاظ تحلیل حقوقی با موانعی مواجه نباشد. موانع اجرای صحیح و ضابطه مند آن در نظام قضایی ایران همچنان نگران کننده به نظر می رسد. طرح این مسیله در مسیولیت مدنی در حقوق ایران، یک موضوع تازهای است. پذیرش مطالبه خسارت ناشی از فرصت از دست رفته هر چند عادلانه به نظر میرسد. در عین حال پذیرش آن در حقوق ایران با مشکلاتی مواجه است. در صورتی که موضوع فرصت از دست رفته را در فقه اسلامی بپذیریم. از آنجا که با عدل و انصاف هم سازگاری دارد. پذیرش این موضوع در حقوق موضوعه کشور بلااشکال قانونی است.

Keywords:

مسیولیت مدنی , تفویت فرصت , تحصیل منفعت نهایی , اجتناب از ضرر نهایی , خطای پزشکی , امور پزشکی ونظام حقوقی ایران