تفاوت میان نظم عمومی و اخلاق حسنه

اهمیت مفهوم نظم عمومی در فرآیند قانون گذاری ما را ناگریز از شناسایی و تبیین آن می کند. تفکیک میان منبع قانون و مبنای قانون تلویحا بیان کننده این معناست که صرف قانون گذاری نمی تواند شهروندان را به آن ملتزم کند. منبع قانون نهادی است که حق وضع و تحمیل قواعد به شهروندان را دارد.در واقع اخلاق حسنه و نظم حقوقی را باید منبع قاعده قانون و مولفه های قانونی دانست تا علاوه بر نقش صرفا سلبی کارکرد ایجابی نیز داشته باشد.این دو منبع هماند سایر منابع متاثر از مبنای اعتبار قواعد در نظام حقوقی اند.در این مقاله مباحثی در زمینه ی اخلاق حسنه و نظم عمومی بیان می شود که در دو فصل و هر فصل در چند گفتار قابل تقسیم بندی است.نتیجه ای که بعد از گردآوری و مطالعه مباحث به دست می آید عبارتست از قائل شدن به رابطه عموم و خصوص مطلق یا عموم خصوص من وجه یا حتی رابطه عام و خاص میان اخلاق حسنه و نظم عمومی ، به معنای پذیرش تفاوت ماهوی میان آن دو است و ماهیت و مفهوم نظم عمومی و اخلاق حسنه در نظام های حقوقی مختلف متفاوت می باشد، زیرا اصولا هر نظام حقوقی بر مبنا یا مبانی متفاوتی استوار است.

Keywords:

رابطه , نظم عمومی , اخلاق حسنه , نظام حقوقی ایران