افزایش نرخ تکثیر چغندرقند در شرایط این ویترو با استفاده از بیوراکتور تناوبی

ریزازدیادی در سطح وسیع یا درحد تجاری علیرغم دارا بودن مزایای فراوان نسبت به روشهای کلاسیک تکثیر با مشکلات متعددی ازجمله هزینههای بالای تولید همراه است. کاربرد بیوراکتورهای گیاهی در ریزازدیادی گیاهان میتواند این هزینهها را کاهش داده و آنرا ازنظر اقتصادی توجیه پذیر نماید. بر این اساس، هدف از اجرای این تحقیق بررسی امکان استفاده از بیوراکتور در ریزازدیادی چغندرقند و بهینه سازی کشت بافت آن بود. ابتدا با استفاده از یک پمپ هواساز، زمان سنج، فیلترهای یکبار مصرف 2/0 میکرون و شلنگهای قابل اتوکلاو، بیوراکتور تناوبی ساده ساخته شد. گیاهچههای حاصل از کشت بذر در شرایط درون شیشه در بیوراکتور کشت گردیدند. محیط غذایی پایه MS حاوی 5/1 میلیگرم در لیتر BAP، 2/0 میلیگرم در لیتر NAA، 5/0 میلیگرم در لیتر GA3 و 3 درصد ساکارز  به صورت مایع برای تکثیر در بیوراکتور مورد استفاده قرار گرفت و تغذیه تناوبی ریزنمونهها در هر 6 ساعت به مدت 10 دقیقه برقرار گردید. برای القاء ریشهزایی در بیوراکتور، محیط کشت پایه MS با 3 میلیگرم در لیتر IBA بدون دستکاری سیستم به کار برده شد. مقایسه نرخ تکثیر در مرحله پرآوری شاخه در بیوراکتور و ظروف 100 میلیلیتری با چهار تکرار انجام گرفت. نتایج نشان داد که تکثیر در بیوراکتور از حیث تعداد شاخه، وزنتر، وزن خشک، وزن تک شاخه و نرخ تکثیر در مقایسه با ظروف ثابت 100 میلیلیتری تفاوت معنیداری دارد اما درصد ریشهزایی در تیمار اعمال شده بسیار پایین بوده و نیاز به مطالعه بیشتر جهت القاء مطلوب ریشهزایی در بیوراکتور دارد.

Keywords:

بیوراکتور تناوبی , توجه اقتصادی , چغندرقند , روشهای کلاسیک , ریزازدیادی