اثر روش های کاشت بر عملکرد و آنالیز رشد چغندرقند در خاکهای شور

این تحقیق به منظور دستیابی به مناسب ترین روش کاشت چغندرقند در اراضی شو و تعیین رابطه آن با عملکرد و شاخص های رشد به مدت دو سال (75-1374) و با استفاده از دو رگه نتاج متحمل به شوری انجام شود. پنج روش کاشت در قالب طرح کرتهای یکبار خرد شده به اجرا درآمد. متغیرهای شاخص سطح برگ  (LAI)، سرعت رشد گیاه (CGR)، کل ماده خشک (TDW)، سرعت رشد نسبی( (PGR   به عنوان شاخص های رشد محاسبه گردید. این آزمایش در اراضی شور با PH  خاک 7/8 و هدایت الکتریکی (EC) آن در عمق 30-0 سانتی متری حدود هفت و در عمق 60-30 سانتیمتری معادل 17 میلی موس بر سانتیمتر بوده است. پنج روش کاشت عبارت بودند از : کاشت در وسط پشته همراه با کود دامی، کاشت در کنار پشته( جنب داغ آب)، کاشت در وسط پشته پس از آبیاری و خاکبرداری، کاشت دو ردیفه به فاصله 20 سانتیمتر از جوی هر پشته و کاشت در داخل شیار. تجزیه واریانس ساده و تجزیه واریانس مرکب دو سال انجام  و در مقایسه میانگین صفات با روش دانکن مشخص گردید از نظر شاخص سطح برگ (LAI)، کل ماده خشک (TDW)، سرعت رشد نسبی محصول (CGR)، سرعت رشد نسبی (RGR)، عملکرد ریشه (RY) ، عملکرد شکر سفید (WSY) و نسبت Na/K در بین روش های مختلف کاشت اختلاف معنی دار وجود دارد. رگه های نتاج نیز با همدیگر تفاوت داشتند. حداکثر شاخص سطح برگ 27/2 و حداکثر عملکرد ریشه 02/27 تن در هکتار بود که در روش کاشت کنار پشته حاصل شد و نسبت Na/K در کاشت کنار پشته برای هر دو رگه نتاج کمتر از سایر روش ها بود.

Keywords:

شاخص سطح برگ (LAI) , سرعت رشد نسبی محصول (CGR) , کل ماده خشک (TDW) , سرعت رشد نسبی (RGR) , مقاومت , شوری , رگه نتاج , روش های کاشت