مقایسه استحکام خمشی دو روش لحیم کاری معمولی و Cast to در پروتزهای ثابت با استفاده از فلزات بیس

مقدمه: تحقیقات در زمینه لحیم کاری معمولی آلیاژهای بیس نشان می دهد که لحیم کاری این نوع آلیاژها غیرقابل پیش بینی است و از حساسیت تکنیکی بسیار بالایی برخوردار است. هدف از این مطالعه بررسی روش Cast to (کستینگ برای بار دوم) و مقایسه استحکام خمشی آن با روش لحیم کاری معمولی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی تجربی، تعداد 30 نمونه الگوی فلزی استوانه ای به طول 60 میلیمتر و قطر 3 میلیمتر از آلیاژ بیس Super cast تهیه شد. هر نمونه توسط دیسک کروم- کبالت به دو قطعه مساوی 30 میلیمتری تقسیم شد. سپس نمونه ها به دو گروه 30 تایی تقسیم شدند. در گروه اول، نمونه ها بر روی ایندکس گچی با فاصله 3/0 میلیمتر (به اندازه ضخامت یک کارت ویزیت) قرار گرفتند. سپس این فاصله با آکریل دورالی پر شد و عمل لحیم کاری روی این15 نمونه انجام گردید. در گروه دوم، بعد از ایجاد آندرکات مناسب در انتهای هر قطعه، نمونه ها توسط آکریل دورالی به هم وصل شدند. به مرکز هر نمونه، اسپرویی با گیج 10 و طول 12 میلیمتر وصل شد و نمونه ها مجددا تحت عمل سیلندرگذاری و ریخته گری با آلیاژ Super cast قرار گرفتند. تست خمش سه نقطه ای توسط دستگاه اینسترون Zwick صورت گرفت و داده ها توسط آزمون کای دو و t آنالیز شدند. یافته ها: مقایسه استحکام خمشی دو روش لحیم کاری معمولی و روش Cast to نشان داد که استحکام خمشی روش Cast to اختلاف آماری معنی داری با روش لحیم کاری معمولی ندارد. بررسی پراکندگی مقادیر استحکام خمشی در هر دو گروه انجام شد و نشان داد که پراکندگی مقادیر تست استحکام خمشی در گروه لحیم کاری معمولی بر اساس ضریب تغییرات 5/1 برابر گروه Cast to بود. نتیجه گیری: در این مطالعه،بر اساس یافته ها مشخص شد که استحکام خمشی روش Cast to در آلیاژهای بیس قابل مقایسه با روش مرسوم لحیم کاری می باشد و نتایج حاصل از روش Cast to نسبت به روش مرسوم لحیم کاری قابل پیش بینی تر است.

Keywords:

استحکام خمشی , فلز بیس , لحیم کاری , cast to