ارائه یک چارچوبی مفهومی برای اندازه گیری و گزارشگری سرمایه فکری در دانشگاهها

امررزه سرمایه فکری در حال تبدیل شدن به یک منبع مهم و حیاتی در ایجاد ثروت اقتصادی می باشد. هنوز هم دارائیهای مشهودی همچون اموال،تجهیزات، و ماشین آلات به عنوان عوامل مهم تولید کالا و یا ارائه خدمات شناخته می شوند. بهرحال، اهمیت نسبی این دارائیها در طول سالهای اخیر کاسته شده و در مقابل بر اهمیت دارائیهای دانش محور افزوده گشته است. این جابجایی که نقش تعیین کننده ای در مدیریت دارائیهای نامشهود دارد، باعث بروز سئوالاتی در علم حسابداری گشته است.این مقاله تلاش می کند که یک چارچوبی را برای شناسایی و طبقه بندی بخشهای اصلی سرمایه فکری (یعنی سرمایه انسانی، سرمایه ساختاری، و سرمایه ارتباطی) در سطح دانشگاهها ارائه نماید. بعلاوه، در تلاش است که روشهای اندازه گیری و گزارشگریی را برای سرمایه فکری هم در سطح اجزاء تشکیل دهنده و هم در سطح سازمانی آن ارائه نماید. در نهایت این مقاله تلاش خواهد کرد که یک مبنای جستجوگرانه ای را برای سیستمها و فرایندهای حسابداری ارائه نماید که می تواند در مدیریت کارآمد دارائیهای فکری مفید باشد.

Keywords:

سرمایه فکری , موسسات دانش محور , سرمایه های ناملموس , اندازه گیری و گزارشگری