موانع دریافت فعال کننده پلاسمینوژن بافتی در بیماران مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک

سابقه و هدف: سکته مغزی سومین علت مرگ و اولین علت ناتوانی در جهان می باشد. فعال کننده پلاسمینوژن بافتی از درمان های معدودبرای این بیماری است که در حال حاضر در تعداد اندکی از مراکز درمانی در کشور ما مورد استفاده قرار می گیرد. با توجه به عدم استفادهاز این دارو در قزوین، این مطالعه به منظور تعیین فراوانی افراد مناسب برای دریافت این دارو و عوامل ممانعت کننده از این امر دربیمارستان بوعلی قزوین انجام گردید.مواد و روشها: این مطالعه به روش گزارش موارد انجام گردید. تعداد 100 بیمار که با سکته ایسکمیک مغزی در شش ماهه اول سال1393 به اورژانس بیمارستان بوعلی مراجعه کرده بودند جهت بررسی وجود شرایط دریافت داروی فعال کننده پلاسمینوژن بافتی طبقاطلاعات پرسشنامه مورد مطالعه قرار گرفتند.نتایج: بر اساس اطلاعات به دست آمده 8 نفر ( 8 درصد) از بیماران مراجعه کننده واجد شرایط دریافت فعال کننده ی پلاسمینوژن بافتیبودند. شایع ترین عامل ممانعت کننده در دریافت دارو مربوط به تاخیر در ویزیت نورولوژیست ( 75 درصد) بود. مهمترین عوامل بعدیممانعت کننده از دریافت دارو، تاخیر بیماران در مراجعه به مراکز درمانی ( 67 درصد)، تاخیر در آماده شدن آزمایشات ( 46 درصد)، تاخیردر ویزیت پزشک اورزانس ( 39 درصد)، تاخیر در آماده شدن سی تی اسکن ( 36 درصد)، مصرف داروهای ضد پلاکت ( 35 درصد)، ومصرف داروهای ضد انعقاد ( 26 درصد) بودند.نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت به علت وجود عوامل بازدارنده متعدد، درصد کمی از بیماران واجد شرایط دریافت فعال کنندهپلاسمینوژن بافتی بودند. مطالعات بیشتری جهت شناخت این عوامل و برطرف کردن آنها نیاز است.

Keywords:

حوادث عروق مغزی , فعال کننده ی پلاسمینوژن بافتی (tPA) , عوامل بازدارنده