بررسی قواعد تسلیط و لاضرر در تعامل پادگان های نظامی با املاک مجاور

اعمال حق مالکیت در حقوق ایران با ضوابط و شرایطی روبه روست که این شرایط را ماده 132 قانون مدنی بیان می کند. بر اساس این ماده، اگر اعمال حق مالکیت به ضرر دیگری باشد باید به قدر متعارف و برای رفع حاجت و یا دفع ضرر صورت گیرد تا برای اعمال کننده آن مسیولیتی به بار نیاورد. امروزه مجاورت پادگان های نظامی با املاک مسکونی و قرار گرفتن آ نها در شهرها، بحثی تحت عنوان متعارف یا نامتعارف بودن تصرفات در پادگان ها و مسیولیت آن ها را مطرح کرده است. از سوی دیگر ماده 11 قانون مسیولیت مدنی با مسیول ندانستن نهادهای حاکمیتی، باعث مصونیت پادگان ها از اقدامات زیان بارشان شده است. هدف از این پژوهش، بررسی تصرفات پادگان ها با توجه به قیود ماده 132 و چگونگی حمایت قانون گذار از زیان دیدگان این تصرفات است. بررسی ها نشان می دهد با توجه به ماده 132 و قرار گرفتن پادگان ها در مناطق با بافتمسکونی، تصرفات در آن ها نامتعارف است و پادگان ها باید مسیول تصرفات زیانبارشان قرار گیرند.

Keywords:

پادگان های نظامی , تصرفات زیانبار , نامتعارف بودن , مسیولیت مدنی و اعمال حاکمیت.