نقش پروبیوتیک ها در تغذیه میگو

امروزه پرورش آبزیان از جمله میگو به عنوان منبع تامین پروتئین افزایش یافته است. از آنجا که ماهی و میگو مورد مصرف انسان قرار میگیرند، توجه به پیشگیری و کنترل بیماری در آنها دارای اهمیت فراوان است. به دلیل منع مصرف آنتی بیوتیک در پرورش آبزیان، محققان به دنبال جایگزین مناسب میباشند. پروبیوتیکها میکروبهای زنده هستند که از طریق بهبود تعادل میکروبی روده بر میزبان تاثیر گذاشته و منجر به بهبود میکرو فلور روده میگردند. اثر مفید پروبیوتیک از چند سویه باکتری نسبت به پروبیوتیک تشکیل شده از یک سویه باکتری بیشتر است. پروبیوتیکها به عنوان بهترین جایگزین برای آنتیبیوتیکها محسوب شده و با بهبود تعادل میکروبی روده و غالب شدن باکتریهای مفید منجر به بهبود زندهمانی و عملکرد رشد میشوند. باکتریهایی که اکثرا به عنوان پروبیوتیک مورد استفاده قرار میگیرند متعلق به جنس Vibrio، Bacillus، Pseudomonas، Alteromonas و Thalassobacter بوده و باکتریهای اسید لاکتیک و مخمر نیز رایج هستند. هنگامی که آبزیان در معرض یک پاتوژن قرار میگیرند، پروبیوتیکها مکانیسم دفاعی ذاتی را تحریک کرده و زندهمانی را افزایش میدهند. برای استفاده موثر از پروبیوتیکها، زمانبندی، مقدار، روش استفاده و شرایط فیزیولوژیکی باید با دقت مورد توجه قرار گیرد. در این مقاله اثر پروبیوتیکها در تغذیه میگو و مکانیسم عمل آنها بررسی شده است.

Keywords:

پروبیوتیکها , میگو , جمعیت میکروبی , عملکرد