مقاومت لغزندگی رویه های بتنی و راهکارهای افزایش آن

مقاومت لغزندگی روسازی بتنی بستگی به عوامل متعددی از قبیل نوع سنگدانه ها، دانه بندی آنها، نسبت آب به سیمان، درصد فضای خالی، روش عمل آوری و مهمتر از همه، روش پرداخت سطح رویه برای ایجاد بافت درشت دارد. از این رو، روش های مختلفی برای ایجاد و بهبود بافت درشت برای مقابله با بروز تصادفات ابداع گردیده است. عمق، فاصله و جهت گیری بافت سطحی می تواند اثر قابل توجهی بر خصوصیات اصطکاکی و خصوصیات مربوط به آلایندگی صوتی و همچنین کیفیت سواری داشته باشد. به دلیل عمر طولانی، روسازی بتنی از نظر اقتصادی مقرون به صرفه و سودمند است و به حداقل مصرف مصالح، انرژی و سایر منابع برای تولید، نگهداری و بازسازی در طول عمر نیاز دارد. اما در مقابل، ایجاد مقاومت لغزندگی کافی یکی از الزامات مهم و اجتناب ناپذیر در ساخت روسازی های بتنی است. انتخاب روش پرداخت سطح رویه، عاملی است که اثرات عمده ای بر خصوصیات اصطکاکی سطح دارد. با این حال، هنوز دستورالعمل جامعی برای شناسایی و انتخاب روش ایجاد بافت روسازی های بتنی وجود ندارد که مجموعه عوامل فنی، اقتصادی، زیست محیطی و ایمنی راه را در برگیرد. هدف از این مقاله بررسی انواع روش های موجود از جمله: ایجاد بافت درشت به روش شیارزدن، ایجاد بافت درشت به روش پخش سنگریزه، تراش زدن و غیره جهت بالا بردن مقاومت لغزندگی روسازی بتنی، برای استفاده از این نوع بتن در راه های با سرعت بالا می باشد.

Keywords:

روسازی بتنی , مقاومت لغزندگی , شیار زنی , تراش زدن , پخش سنگریزه , ایجاد بافت درشت