ارزیابی تاثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر ویژگی های ریخت شناختی و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی رزماری (Rosmarinus officinalis) و نوش (Thuja orientalis Morgan )

در سال­های اخیر استفاده از تنظیم­کننده­های رشد به ویژه کندکننده­های رشد افزایش چشمگیری یافته است. تریازول­ها (پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل) به عنوان موثرترین و کم خطرترین کندکننده­های رشد سبب ایجاد گیاهان پوششی کوتاه تر و متراکم­تر می­شود که برگ های سبز تیره­تر و ضخیم­تر دارد. برای ارزیابی تاثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک­اتیل بر ویژگی های ریخت شناختی (مرفولوژیکی) و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی (رزماری و نوش رقم مورگان) آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی شامل شانزده تیمار و سه تکرار اجرا شد. بدین منظور بی درنگ پس از هرس هر دو گیاه، محلول­پاشی برگی پاکلوبوترازول با غلظت­های 1000 و 4000 میلی­گرم در لیتر، ترینگزاپک­اتیل با غلظت 1000 میلی­گرم در لیتر و آب مقطر به عنوان شاهد انجام شد. صفات مورد اندازه گیری در این پژوهش شامل ارتفاع، طول و عرض گیاه، وزن ­تر و خشک بخش­های هرس شده، طول میانگره، میزان پرولین، سبزینه (کلروفیل)a، سبزینهb و سبزینه کل بود. نتایج نشان دادند کندکننده­های رشد سبب کاهش رشد طولی و عرضی، طول میانگره ها، وزن تر و خشک بخش­های هرس شده­ گیاه و افزایش میزان پرولین, سبزینه a، b و کل نسبت به تیمار شاهد ­شد.

ارزیابی تاثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل بر ویژگی های ریخت شناختی و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی رزماری (Rosmarinus officinalis) و نوش (Thuja orientalis Morgan ) Keywords:

پاکلوبوترازول , ترینگزاپک اتیل , گیاه پرچینی