سازو کارهای بالقوه گردشگری برای حفظ منابع آب (گردشگری بیآبی به عنوان جاذبه توریسم فاجعه)

در این مقاله ظرفیت های توریسم به عنوان ابزاری برای حفظ زیست بوم، توسعه کشاورزی پایدار،پارک های ملی و مناطق حفاظت شده با تاکید بر حفظ منابع و سفره های آبی مطالعه شده اند. در اینمقاله گردشگری خشکسالی جاذبه گردشگری سیاه است که در نتیجه آن کنشگران شاهد نتایج کاهش ذخایر آب، فرونشستن زمین و خشکی چاه ها خواهند بود؛ در این سازو کار فهم کنشگران از پیامدهای بیآبی بیواسطه خواهد بود که میتواند عاملی برای مفاهمه اجتماعی بی واسطه گروه های مختلف اجتماعی در موضوع بحران آب باشد؛ همچین انتظار می رود موقعیت سفر بتواند فضایی آزاد و بدور از ایدئولوژی سیاسی بستر گفتگوی آزاد درباره آب را فرهم کند و کنشگران فرصت داشته باشندتا با ذینفعان متکثر وارد مباحثه و تعامل شوند.این مقاله را می توان جزو پژوهش های کاربردی دانست که در آن علاوه بر بیان اهمیت حفظ منابع آبی ، آگاهی بخشی عمومی و ایجاد بستر گفتگوی ذی نفعان پیشنهادهایی برای توسعه گردشگری سیاه با محوریت مصادیق و شواهد بی آبی در منطقه ای نمونه مورد بررسی قرار گرفته است.

Keywords:

گردشگری سیاه (فاجعه) , بحران بی آبی , مسئولیت اجتماعی گردشگری , برساخت گرایی اجتماعی