فناوری اطلاعات به عنوان محرک توسعه پایدار از منظر سرمایه اجتماعی

فناوری های اطلاعات بگونه ای به مدل سازی واقعیت می پردازند که طی آن، اطلاعات مرتبط با فعالیت ها واقعیت ها به شکلی بهینه کشف و استخراج شده و به مراجع تصمیم گیرنده در قالبی کارآمد، قابل درک و خوانا منتقل می گردند. با این وجود لزوم استانداردسازی اصطلاحات و تعاریف، ضمن تبادل قالب ها، ساختارها و زبانها جهت تسریع و تسهیل قابلیت تبادل اطلاعات، برای تصمیم گیرندگان و جامعه، کماکان احساس می شود. اما این استانداردسازی یا مدلسازی فرایند با بروز و افزایش خطا در تفسیر واقعیت توام است؛ امری که می تواند منجر به اخذ تصمیمات غیر قابل اتکا و ناپایدار گردد. البته سرعت رو به رشد ارتباطات، تبادل اطلاعات و توانمندی های فناوریهای جدید اطلاعاتی بهشکل قابل توجهی نیاز و الزامات استاندارسازی را کاهش داده و امکان ارتباط میان اطلاعات جامعتر و دارای جهتگیریهای کمتر، که در فرایندهای تصمیمگیری دقت بیشتری ارائه میدهند، را فراهم آورده است.این مقاله نقدهایی نسبت به درک استقرایی و درک مبتنی بر دوگانگی مفهوم پایداری فناوری اطلاعات در بستر جامعهی اطلاعاتی با رویکرد توسعه پایدار ارائه مینماید. سوالی که در این خصوص مطرح میشود این است که کارکرد فناوری اطلاعات در خصوص مفهوم پایداری با نگاه سرمایه اجتماعی چگونه است دیدگاه پیشگرفته شده در این مقاله بر اساس مطالعات توصیفی انجام شده مبتنی بر این امر است که فناوری اطلاعات به عنوان یک عامل توانمند سازی در توسعه پایدار با نگاه سرمایه اجتماعی اثر و نقش بسزایی داشته که در تجربیات گذشته کشورهای توسعه یافته نیز به وضوح قابل مشاهده است.

Keywords:

اطلاعات و فناوری ارتباطات , سرمایه اجتماعی , توسعه پایدار