ارزش معنایی سازنده در مفهوم صلح در زبان های گوناگون با رویکرد گونه شناسی ساخت معنا

صلح به عنوان مفهومی متضاد با جنگ در فرهنگ های مختلف جهان، امری دیرآشناست، ولی این نکته در باره آن بسیار مهم است که آیا فراتر از این معنای سلبی، درون مایه واژه های صلح حامل مولفه هایی نیز هستند که جنبه ای ایجابی و سازنده را حمل کنند در تعاریف امروزی، صلح را نوعی دوستی و هماهنگی اجتماعی می شمارند که در غیاب دشمنی و خشونت شکل می گیرد، ولی باید دید این نگرش تا چه اندازه در فرهنگ ملتهای گوناگون جهان ریشه دارد. در فرهنگ ایرانی، مفهوم صلح (آشتی) در آرامش و در سطحی ژرفتر در مهربانانه نگریستن به یکدیگر ریشه دارد. به نظر میرسد مفهوم اسلاوی (mir) هم دارای ساخت مشابهی بوده باشد. همچنین به گونه ای نزدیک بدان، در فرهنگ هندی نیز مفهوم صلح (shanti) به معنای آرامش درون یک جامعه یا حتی درون وجود یک فرد است. در برخی فرهنگ های شرقی، مانند چینی (hépíng) مفهوم همراه بودن و همراهی کردن زمینه ساخت صلح است. بعضی نیز مانند فرهنگ لاتینی (pax) و ترکی (barış) مفهوم به هم پیوستن و درهم آمیختن را زمینه ساخت مفهوم صلح نهادهاند. گاه نیز همچون فرهنگ عربی (صلح) یک استعاره مانند جوانه زدن گیاه، زمینه ساخت مفهوم بوده است. روش مورد استفاده در این پژوهش، ریشه شناسی با رویکرد گونه شناسی ساخت معناست و بر اساس نتایج آن، صورتبندیهای موجود برای ایجاد مفهوم صلح در فرهنگ های مختلف جهان به بحث نهاده و یک گونه شناسی از آن ارائه می گردد.

Keywords:

صلح , زبان شناسی , گونه شناسی , صورتبندی مفهومی , فرهنگ