تحلیلی بر نقش جهانی شدن در تحول سازکارهای تضمین صلح جهانی از منظر حقوق بین الملل

پدیده جهانی شدن، همزمان با سال های پایانی دهه 1990 از طریق انقلاب اطلاعات و توسعه فناوری های نوین به منصه ظهور رسید. تا پیش از این، حاکمیت مطلق دولت ها در همه عرصه ها زمینه ساز اختلافات و کش مکش هایی بود که گاه به عنوان یگانه راه حل اختلافات، به نزاع میان آنها منجر می شد. همواره پرسش پیشرو آن بوده که جهانی شدن به چه طریق امکان تضمین صلح را در عرصه جهانی فراهم نموده است این امر در دو وجه تحول در مفاهیم حاکمیت و مدیریتی در سطوح داخلی و بین المللی نمود یافت. به تدریج، با ظهور و گسترش جهان شمولی، مفهوم وستفالیایی حاکمیت و نظام سنتی دولت ملت جای خود را به نظام فراوستفالیایی آن داد. لذا حاکمیت دولتها از حالت نامحدود و مطلق به نظامی محدود به ضوابط و پاسخگو در برابر مردم و نظام بین الملل تبدیل شد. با پیدایش جامعه ملل و متعاقبا سازمان ملل متحد و خلق مفهوم جامعه جهانی، زمینه تامین صلح جهانی از رهگذر ساز و کار همکاری و همسان سازی رویکرد میان کشورها فراهم آمد. این موضوع، زمینه ساز تحولات وسیعی در انتظام بخشی به حقوق حاکم بر نظام بین الملل در عرصه های گوناگون سیاسی و اقتصادی گردید. اهم این تغییرات که در این میان قابل بررسی می باشند عبارتند از: حقوق حاکم بر شناسایی دولت ها، مخاصمات میان کشورها و طرق ایجاد صلح و ممانعت از بروز مناقشات بین المللی، ایجاد حقوق سرمایه گذاری بین المللی و ارتقای صلح اقتصادی در سطح جهانی. بر این اساس، مقاله فرارو بر آن است تا به روش توصیفی تحلیلی و با بکارگیری شیوه ای کتابخانه ای به بررسی نقش جهانی شدن در ساز کارهای تضمینی صلح جهانی از چشم انداز حقوق بین الملل بپردازد.

Keywords:

جهانی شدن , صلح , حاکمیت , جامعه جهانی , نظام بین الملل