ارزیابی توانایی همسر به عنوان رابط بین درمانگر و بیمار و ارتباط آن با خودکارآمدی درد و کیفیت زندگی در بیماران دچار درد های مزمن جسمانی

هدف پژوهش حاضر بررسی ارزیابی توانایی همسر به عنوان رابط بین درمانگر و بیمار و ارتباط آن باخودکارآمدی درد و کیفیت زندگی در بیماران دچار درد های مزمن جسمانی می باشد. روش پژوهشتوصیفی از نوع همبستگی است و جامعه آماری این پژوهش بیماران مراجعه کننده و تحت درمان بهبیمارستان آموزشی علی ابن ابطالب شهرستان زاهدان که از دردهای مزمن جسمانی رنج می بردند وهمسران آنها می باشد که تعداد 124 نفر از طریق نمونه گیری تصادفی انتخاب شده اند. ابزار پژوهشپرسشنامه را سه پرسشنامه استاندارد کیفت زندگی سازمان بهداشت جهانی، بررسی همسر به عنوان واسطهدرمانی (STMI) پرسشنامه خودکارآمدی درد PSEQ تشکیل دادند و با استفاده از روشهای آماری توصیفیو استنباطی ضریب همبستگی پیر سون و رگرسیون چند گانه برای تجزیه و تحلیل داده های استفاده شدهاست. نتایج این پژوهش و آزمون فرضیات نشان داد که ه بین توانایی همسر به عنوان بیمار و درمانگر بامولفه های خودکارآمدی در و کیفیت زندگی رابه معناداری وجود دارد.

Keywords:

کیفیت زندگی , خودکارآمدی درد , بیمار , همسر بیمار , بیمارستان , بیمارستان علی ابن ابیطالب , زاهدان