شناخت و تبیین اصول منطقه گرایی انتقادی و راهبرد های آن در معماری معاصر

از تفکرات دوران باستان، پیرامون ارتباط بناهای مجاور با یکدیگر، تا به امروز که سیر مدرنیسم سراسر منطقه خاورمیانه را در برگرفته، موضوع تعامل و یا تقابل میان معماری و بستر طراحی همواره یکی از چالش برانگیزترین موضوعات در عرصه معماری و شهرسازی بوده است. اما متاسفانه فرآیند توسعه ی شهری متاثر از دوران نوگرایی و عدم توجه به زمینه ی کالبدی و فرهنگی-اجتماعی بستر طراحی، زمینه ساز ایجاد فضاهایی بی شکل و یا به تعبیری ضدفضاها گشته و معماری ایرانی که حدود بیش از سه هزار سال متاثر از بوم و زمینه ی خود بوده را در سیل جریانات معاصر دچار سردرگمی و درگیر با دوگانگی رجوع و یا قطع ارتباط با تمدن دیرینه خودگردانده است. در این میان منطقه گرایی دیدگاهی تحلیلی و انتقادی است که با تاکید بر حفظ ویژگی ها و خصوصیات خاص مکان، برای هویت خاص منطقه در مقابل خصوصیات عام جهانی، اولویت قائل شده و بهره گیری توامان از معماری بومی و تکنولوژی جدید را به عنوان راهکاری سوم مطرح می سازد. راهکاری که در سال 2018 میلادی، کنت فرامپتون را به پاس یک عمر تلاش و نظریه پردازی، برنده شیرطلایی دو سالانه ی ونیز گردانیده است. هدف این پژوهش معرفی و بررسی دو رویکرد زمینه گرایی و منطقه گرایی بوده و سعی بر این دارد تا با شناخت اصول و ارائه راهکارهایی به طراحی متناسب با بستر طراحی دست یابد. راهبردهایی که نه تنها بنایی سازگار با زمینه را منجر می شود بلکه قابل عرضه به دنیای معماری نیز باشد. روش تحقیق در این پژوهش از نوع تحلیلی تطبیقی است بدین صورت که برای دستیابی به مبانی نظری پژوهش از روش های مطالعه کتابخانه ای بهره جویی شده و در ادامه با تحلیل نمونه های موردی ادامه می یابد.

شناخت و تبیین اصول منطقه گرایی انتقادی و راهبرد های آن در معماری معاصر Keywords:

منطقه‎ گرایی , زمینه گرایی , معماری بومی , کنت فرامپتون