بازیابی اصول صلح گرایی در پرتو نهج البلاغه

یکی از مباحث مهم که مطلع دیدگاه های مختلفی میان صاحب نظران مسلمان و غیر آن شده است، مبحث جنگ و به موازات آن صلح و سازش می باشد. چنین به نظر می رسد که در تمامی مکاتب، صلح بر جنگ ارجحیت دارد و صلح طلبی به عنوان امری عقلائی مورد پذیرش همه متفکران قرار گرفته است. مکتب اسلام نیز به عنوان تکامل یافته تمامی ادیان الهی، نگاه ویژه ای به صلح دارد و اصل را بر صلح می نهد و به تبع آن در سیره معصومین (ع) نیز چنین رویکردی اصالت دارد. نهج البلاغه به عنوان کتابی که سخنانش از یک معصوم صادر شده است، صلح طلبی را در کانون توجه خود قرار داده است. پژوهش پیش رو در صدد است که با روشی توصیفی و تحلیلی اصول صلح گرایی را در پرتو کلام حضرت امیر (ع) بازیابی نماید. یافته های پژوهش بیانگر این مطلب هستند که صلح با سازش که عمدتا به یک معنا گرفته شده اند متفاوت است. با تدقیق در فرمایش های امام علی (ع) اصول منع (هدایت)، مهار و جلوگیری از گسترش جنگ، هوشیاری قبل و پس از صلح، اصول گرایی در صلح با دو رویکرد صلح شرافت مندانه و پای بندی به صلح و تاخیر، در زمره اصول صلح گرایی قلمداد شده اند.

Keywords:

صلح , اصول صلح گرایی , نهج البلاغه , امام علی (ع) , جنگ