تاثیر سیاستگذاری عمومی از منظر رفاه عمومی برتوسعه اجتماعی سیاسی در جمهوری اسلامی ایران؛ مطالعه موردی استان کردستان

     سیاستگذاری عمومی از منظر رفاه عمومی به مفهوم مطالعه و بررسی خدمات اجتماعی و رفاهی دولت است. این خدمات غیرسیاسی هستند و عمدتا شامل مسکن، تامین اجتماعی، مددکاری اجتماعی و آموزش می شود. هدف اصلی سیاست های اجتماعی کاهش نابرابری و بهبود رفاه انسانی است. اما بتدریج گستره و دامنه ی سیاست های اجتماعی از تعریف اولیه ی خود فراتر رفته است و شامل مواردی چون بهداشت، تغذیه، اشتغال زایی و سایر خدمات دولتی می شود. با این تعریف، مقاله حاضر برای بیان تاثیر سیاستگذاری عمومی از منظر رفاه عمومی به بررسی سیاست های اجتماعی دولت ایران با تاکید بر دوره ریاست جمهوری حسن روحانی می پردازد. برخلاف تحقیقات بنیادی که هدف اصلی و اساسی در آن، افزایش حیطه فهم و دانش در ارتباط با یک موضوع خاص است و درآن از روش های کیفی از جمله روش دلفی در فرایند تحلیل استفاده می شود، این پژوهش یک پژوهش کاربردی است. هدف اصلی آن، آزمودن و بررسی امکان کاربرد دانش موجود است تا از این طریق قادر به ارائه راهکار برای حل مسائل خاص سیاستگذاری ازمنظر رفاه عمومی و کمک به کارگزاران جهت انجام وظایفشان باشد. نتایج آزمونهای این تحقیق که با استفاده از روش دلفی صورت گرفته، نشان می دهد که ضریب توافق کندال بالاتر از ۴/۰ قرار داشته و با توجه به کمتر بودن مقدار سطح معنی داری از ۰۵/۰ می توان گفت که ضریب توافقی کندال معنادار بوده است و درسطح اطمینان ۹۵% اتفاق نظر بین خبرگان وجود داشته است. هرچه ضریب توافقی کندال به ،،یک،، نزدیک تر باشد، اتفاق نظر بین خبرگان بیشتر می باشد.

Keywords:

سیاست های اجتماعی و رفاهی , دولت یازدهم , اشتغال , مشارکت سیاسی , کشاورزی , معیشت