مقایسه رابطه مادر- کودک بین مادران کودکان با اختلال طیف اتیسم و کودکان دارای تحول بهنجار

زمینه: از جمله عواملی که فشارهای روانی فزایندهای را برخانواده به ویژه مادر وارد می سازد، تولد کودک با اختلال اتیسم است که بدلیل مشکلاتی که این کودکان برای خانواده خود به همراه دارند در نحوه برقراری ارتباط مادر با کودک اثر عمیقی می گذارد. هدف پژوهش حاضر مقایسه رابطه مادر-کودک بین مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم و کودکان دارای تحول بهنجار بود. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل همه ی مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم و کودکان دارای تحول بهنجار شهر قم در سال 1397 بودند. حجم نمونه مورد مطالعه مشتمل بر 30 نفر( 15 مادر دارای کودک با اختلال طیف اتیسم و 15 مادر کودک دارای تحول بهنجار) بودند. آزمودنی های دارای کودک با اختلال طیف اتیسم به روش در دسترس و آزمودنی های دارای کودک با تحول بهنجار به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای از مدارس ناحیه 1( ناحیه معرف) آموزش و پرورش شهر قم گزینش شدند. برای سنجش رابطه مادر- کودک از پرسشنامه ارزیابی رابطه مادر-کودک رابرت ام راس (MCRE) استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آزمون تی مستقل برای نمره کل رابطه مادر- کودک و تحلیل واریانس چندمتغیره برای زیرمقیاس های رابطه مادر- کودک تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین مادران دارای کودک با اختلال طیف اتیسم و دارای کودک با تحول بهنجار در نمره کل رابطه مادر کودک تفاوت معناداری وجود دارد (P≥0/01). همچنین مادران دارای کودک با اختلال طیف اتیسم در سبک های ارتباطی پذیرش، بیش حمایتگری و طرد به طور معناداری با مادران دارای کودک با تحول بهنجار تفاوت داشتند (P≥0/01 و P≥0/0001). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که داشتن فررزند با اختلال اتیسم موجب افزایش مشکلات روانی، استرس و اضطراب مادران شده و این به نوبه خود کاهش کارکرد مطلوب مادران را به دنبال دارد و موجب می شود تا این مادران از سبک های ارتباطی نامطلوب با کودک خود استفاده کنند. بنابراین پیشنهاد می شود که در جهت برگزاری و اجرای برنامه هایی در زمینه پیشگیری و حل مسائل مربوط به روش ها و سبک های تربیتی و ارتباطی مادر-کودک در مادران دارای کودک با اختلال طیف اتیسم توجه و اقدام گردد.

Keywords:

رابطه مادر-کودک , مادران , اختلال طیف اتیسم