تاثیر طرحواره درمانی بر خودکارآمدی و امید به زندگی زنان مطلقه و طرحواره های ناسازگار اولیه فرزندان دختر

پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر خودکارامدی و امید به زندگی زنان مطلقه و تاثیر آن بر طرحواره های فرزندان دختر انجام شد. در یک مطالعه از نوع شبه آزمایشی با استفاده از طرح تحقیق پیش آزمون پس آزمون - 12 شرکت کننده که دارای فرزند دختر بودند به روش نمونه گیری در دسترس از میان کلیه زنان مطلقه دارای پرونده در اداره بهزیستی شهرستان کردکوی انتخاب شدند و به پرسشنامه های طرحواره یانگ، خودکارآمدی شرر و مادوکس و امید به زندگی اشنایدر پاسخ دادند. نتایج نشان دادند که طرحواره درمانی در افزایش احساس خودکارآمدی و امید به زندگی زنان مطلقه و در کاهش طرحواره های فرزندان دختر موثر بود. یافته های پژوهش حاکی از آن است که این روش درمانی می تواند در انجام فرآیندهای روانشناسانه جهت افزایش شناخت افراد مطلقه و سازگاری آنها مثمرثمر باشد.

Keywords:

طرحواره درمانی , خودکارآمدی , امید به زندگی , طرحواره های ناسازگار اولیه