رابطه معماری و صنعت گردشگری در منطقه سیستان

معماری ابزاری قوی است که تماشاگر خود را از لحاظ احساسی تحت تاثیر قرار می دهد. همچنین معماری با کیفیت بالا و آثار تاریخی موج افزایش ارزش فرهنگی منطقه شده و ارزش بازدید از محل را افزایش می دهد. میچل شوارزر در کتاب خود تحت عنوان معماری و توریسم از آن به عنوان architourism یا همان معماری گردشگری نام می برد. معماری وسیله ای در دست صنعت گردشگری برای بیان تنوع فرهنگی و پتانسیل خلاقانه از یک منطقه است و ارزش بسیار بالایی از میراث فرهنگی هر کشور برای آیندگان می باشد. در نگاه نخست معماری معرف فرهنگ و مناسبات اجتماعی شهروندان است. افرادی که برای نخستین بار به کشوری سفر می کنند ، نخستین مطلبی که در باره اش قضاوت می کنند نمای شهر یا به عبارت دیگر معماری آن شهر یا منطقه است. گردشگری برای کشورهای دارای جاذبه های معماری نظیر ایران می تواند به مهمترین منبع کسب درآمد ارزی جهت جذب گردشگر خارجی تبدیل شود، مشروط بر اینکه برنامه ریزی صحیح و همه جانبه توام با آینده نگری برای آن تنظمد و اجرا شود. این مقاله سعی در شناخت الگوی فضایی گردشگری در منطقه سیستان دارد. فضای گردشگری بخشی از شهر است که مورد توجه گردشگران قرار گرفته ا ست. هدف از این پژوهش ، شناخت فضای گردشگری در ارتباط با فضای فیزیکی و اجتماعی با توجه به حرکت و رفتار گردشگران است. نتایج تحقیق نشان می دهد که فضای گردشگری سیستان تحت تاثیر فضای تاریخی منطقه است.

Keywords:

معماری , صنعت گردشگری , گردشگر , منطقه