اثربخشی آموزش اخلاق خویشتن داری بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان

زمینه: یکی از شرایطی که برای ایجاد و حفظ رابطه اجتماعی رضایت بخش لازم است، توانایی تنظیم و ک نترل رفتار فرد به طرفی است که نیازها و احساسات دیگران را درنظر بگیرد و به هنگام خشم بتواند به کسی آسیب نرساند و خود را کنترل کند، که به آن خویشتن داری می گویند. هدف کلی این پژوهش عبارت بود از تعیین اثربخشی آموزش اخلاق خویشتن داری بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه ناحیه دو شهر یزد. روش: روش پژوهش، روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامععه آماری آن را کلیه دانش آموزان پسر متوسطه دوره ی اول آموزش و پرورش شهر یزد در سال تحصیلی 96-95 تشکیل می دادند. تعداد 30 نفر از این دانش آموزان انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزار این پژوهش پرسشنامه پرخاشگری باس و پری بود. در نهایت داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که دو گروه آزمایش و گواه از لحاظ نمرات همه ابعاد پرخاشگری (فیزیکی، کلامی، خشم و خصومت) دارای تفاوت معنی داری بودند و آموزش اخلاق خویشتن داری بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان تاثیرگذار بوده است. نتیجه گیری: در یک جمع بندی کلی می توان گفت با توجه به میزان شیوع بالای پرخاشگری در میان دانش آموزان پسر دوره اول متوسطه که در سن نوجوانی به سر می برند، آموزش اخلاق خویشتن داری می تواند راه کار مداخله ای مناسبی برای کاهش پرخاشگری آنان باشد.

Keywords:

اثربخشی آموزش , اخلاق خویشتن داری , پرخاشگری