معناشناسی ارتباط بین عرفان اسلامی و هنراز دیدگاه زیبایی شناسی

هنر بازگشت به خویشتن به معنای بازگشت به شخصیت خویش و به معنای دمیدن آن روح سازنده و فعالپیشرو است، که در گذشته فرهنگ، جامعه، مدنیت را ساخت؛ نه به معنای بازگشت به مسایل مرده و منقضیشده بر حسب زمان و ضرورت. انسان امروز با همه چیز بیگانه است و جهان همیشه با او بیگانه تر، این مسالهغربت است و این غربت باعث می شود که هنر به وجود آید علم کوشش انسان است برای آگاه شدن از آنچههست. تکنیک و صنعت عبارتند از ابزار کوشش فکری انسان برای برخورد شدن هر چه بیشتر از آنچه هست،اما هنر عبارتند از: کوشش انسان برای برخوردار شدن از آنچه که باید باشد، اما نیست. هنر آن امانتی است کهخداوند به انسان داد.به زمین و آسمان و کوه ها و دریاها عرضه کرد، هیچ کدام بر نداشتند و تنها انسانپذیرفت چون انسان است که دردمند است و احساس دارد و میتواند هنرمند گردد. در این مقاله سعی شدهروش اسنادی اهمیت هنر معنوی و تجلی عرفان در تیاتر هنر اسلامی ایران مورد بررسی قرار گیرد و زیباییهای فراموش شده یاد آوری گردد و در نهایت نقش اساسی عرفان در تیاتر در جهت بخشیدن و هدایت هنر وهنرمندان به سوی مقصد الهی بیان شود.

معناشناسی ارتباط بین عرفان اسلامی و هنراز دیدگاه زیبایی شناسی Keywords:

هنر عرفانی , رمزگرایی , فرهنگ , عالم خیال