بررسی توزیع نواحی آسیب در بیماران ترومایی نیازمند احیا مراجعه کننده به بیمارستان شهید رجایی شیراز، ایران

مقدمه: شناخت انواع توزیع آسیب در بدن در مکانسیم های نخست تروما ومقایسه آن در بیماران فوت شده و زنده مانده با در نظر گرفتن مابقی شرایط بیمار می تواند به پیشگیری از عوامل خطر مرگ کمک بسیاری نماید این مطالعه با هدف تعیین توزیع نواحی آسیب دربیماران ترومایی نیازمند احیا طراحی گردیده است.روش کار: این مطالعه که بصورت کوهورت گذشته نگر در سال 1396 انجام گردید، شامل کلیه مصدومینی بود که توسط اورژانس به بیمارستان شهید رجایی شیراز منتقل شده و در واحد احیاء پذیرش شده اند. جهت محاسبه اطلاعات کمی و کیفی مانند مدت زمان بستری، شدت آسیب، عمل جراحی و نتیجه درمان از روش های میانگین و فراوانی استفاده شد و جهت تعیین متغیرهای تاثیرگذار بر مرگ بیماران از مدل بندی رگرسیون لجستیک استفاده شد.نتایج: در میان 1309 بیمار ترومایی بستری شده در واحد احیا، بیشترین آسیب وارد شده مربوط به ناحیه قفسه سینه 732 مورد و سپس سر و گردن 695 مورد بوده است. شدت آسیب در بیماران با آسیب سر و گردن با 20.36±10.92 بیشترین و بیماران با آسیب های خارجی با میانگین 16.22±11.48 دارای کمترین شدت آسیب بوده ند. به طورکلی 76.47 درصد مصدومین نیاز به عمل جراحی داشته که از این تعداد بیشترین عمل جراحی در بیماران با آسیب های صورت 80.30 درصد بوده است. آسیب جمجمه و کوفتگی سر با فراوانی 23.58 و 15.31 درصد رایج ترین نوع آسیب در بیماران مبتلا به آسیب سر و گردن بوده است. همچنین آسیب های چشم، فک بالا و گونه منجر به بیشتر از 50 درصد آسیب های مربوط به ناحیه فک را تشکیل می دهد. علاوه برآن، بیش از 40 درصد آسیب ها در ناحیه اندام تحتانی و 33 درصد در ناحیه اندام فوقانی بوده است.نتیجه گیری:براساس یافته ها می توان گفت سن، جنسیت، آسیب های شکم و اند اها، شدت آسیب و ابتلا به عفونت بیمارستانی از عوامل تاثیر گذار بر مرگ بیماران ترومایی در واحد احیاء هستند. اطلاع از خصوصیات دموگرافیک، مکانسیم آسیب، توزیع نواحی آسیب شدت صدمه در بیماران ترومایی فوت شده وزنده می تواند در اسکرین و مدیریت درمان در احیا به پزشکان اورژانس کمک بسیاری نماید.

Keywords:

احیاء , سوانح و حوادث , نواحی آسیب