طراحی کاشت مناظر پساصنعت با تاکید بر مفهوم گیاه پالایی
در سال های اخیر رویکرد گیاه پالایی در کنار سایر رویکردهای فیزیکی و شیمیایی، به سبب دیدگاه پایداری و تبیین فرآیندهای نو در پاک سازی محیط های آلوده به فلزات سنگین و مواد آلی به طور گسترده ای مورد توجه معماران منظر، مهندسان علوم باغبانی و متخصصان علوم محیطی قرار گرفته است. با این حال مفهوم واحد و دقیقی از ماهیت کاربردی آن در معماری منظر ارائه نشده و وجود گونه های گیاهی توانمند فراوان در گیاه پالایی فلزات سنگین و مواد آلی، ابهام در زیبایی شناسی منظر و دشواری در انتخاب گونه های گیاهی در طراحی کاشت مناظر پساصنعت را در پی داشته است. گیاه پالایی از دیدگاه مهندسان علوم باغبانی و متخصصان علوم محیطی در قالب رویکردی نوین در پالایش مناطق آلوده شهری به شمار می آید. هم چنین گیاه پالایی از دیدگاه معماری منظر، بینش کل نگر و وجه کاربردی شده از مفاهیم نظری است. بر مبنای مرور سیستماتیک پژوهش های پیشین رویکرد گیاه پالایی بر پنج فرآیند فرارفت گیاهی، گیاه پایایی، تبخیر گیاهی، ریشه پالایی و زیست تجزیه گیاهی استوار است. ویژگی های برآمده از مفهوم این رویکرد در معماری منظر، پاک سازی چندبعدی، عملکرد گسترده و پیچیده، پویایی و مبتنی بودن بر طبیعت است. هم چنین مدیریت و برنامه ریزی یکپارچه مناظر پساصنعت، مشارکت افراد محلی و تاب آور ساختن منظر از استراتژی های اصلی رویکرد گیاه پالایی بوده که به واسطه فرآیند طراحی اجزای کاشت منجر به ایجاد دستورالعمل های اجرایی می شود. این رویکرد از طریق نظارت مستمر و کنترل دوره ای مورد ارزیابی قرار گرفته و به منظور بسط و توسعه به صورت فرآیندی چرخه ای و پیش رونده تحول می یابد.