بررسی نقش معماری مفاصل بر ارتقاء سطح خلاقیت دانش آموزان در مدارس دوره ابتدایی

خلاقیت را میتوان یکی از مهمترین پدیده های روانشناختی بشر برشمرد. پدیدهای که میتواند سرنوشت بشر را رقم بزند. ازآنجاکه محیط نقش به سزایی در رفتار کودک دارد، مدرسه جزء اولین محیطهایی است که کودک تحت تاثیر آن قرار میگیرد. از عوامل متعدد تاثیرگذار در رشد خلاقیت کودکان، جنبه های شناختی و نیز مسایل تربیتی مکرر مورد بررسی قرارگرفته اند، یکی از ظرفیتهای مغفول در تربیت و تعلیم کودکان، فضای آموزشی مناسب آنها با توجه به معیارهای سنی و تاثیر کیفیت فضای معماری شده در پرورش خلاقیت آنهاست. امروزه عمده فعالیتهای آموزشی دانش آموزان تنها در محیطهای داخلی مدارس و معمولا0 فضاهای بسته کلاسها قابل تحقق بوده و فضاهای مفصلی و بینابینی آنها دارای ارزش و اصالتی خاص نیستند. در ایننگرش عملا0 آموزش؛ انتقال یکسویه دانش از یاد دهنده به یادگیرنده خواهد بود و آموزش در فعل جستوجو و کشف وجود نخواهد داشت؛ بنابراین میبایست از تمامی فضاهای یک مجموعه بهره جویید. هدف از انجام این پژوهش رسیدن به فضای آموزشی مناسب کودک با بررسی اثربخشی حضور فضاهای مفصلی بر ارتقاء سطح خلاقیت دانش آموزان درمدارس دوره ابتدایی است. روش انجام این تحقیق ازنظر ماهیت در نوع کیفی- کمی قرار دارد. جمع آوری داده ها در مرحله نخست با روش کتابخانهای و سپس میزان اثرگذاری هر یک از عوامل ایجادکننده خلاقیت در فضای مفصل توسط پرسشنامه طراحی و با استفاده از نرمافزار spss مورد تحلیل قرار گرفت. جامعه آماری به صورت تصادفی شامل 320 دانش آموزان از سه مدرسه ابتدایی دخترانه دوره دوم در منطقه 22 شهر تهران بوده است. یافته ها نشان میدهد که با 95 درصد اطمینان میتوان گفت استفاده از عوامل سه گانه ی خلاقیت آفرینی فضای مفاصل بر ابعاد تعلق آفرین فضای مدارس دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی تاثیر معناداری دارد. درنتیجه میتوان گفت حضور فضاهای مفصلی در مدارس موجب ارتقا سطح خلاقیت دانش آموزان شده و محیطی مناسب برای رشد اجتماعی کودک فراهم می آورد تا خود را متعلق به آن فضا بداند.

Keywords:

خلاقیت , فضای مفصل , کودک , مدرسه