بیان پارادوکس در غزلیات عراقی (با رویکرد اثبات وحدت وجود ابن عربی )

فخرالدین ابراهمی عراقی همدانی یکی از کسانی است که با آثار و اندیشه های ابن عربی آشنایی داشته و از آنها تاثیر پذیرفته است. غزلیات عراقی بر پایه ی تفکرات ابن عربی خصوصا وحدت وجود او شکل گرفته است. یکی از این تاثیرات جمع نقیضین است، یعنی وحدت و کثرت در باب وحدت وجود است که عراقی در این زمینه از ابن عربی بهره گرفته است. در این پژوهش سعی شده است تا با نظری بر غزلیات غخرالدین ابراهیم همدانی این مسیله بررسی شود. این جستار بر پایه این فرضیه که عراقی تحت تاثیر اندیشه های عرفانی ابن عربی بخصوص اندیشه وحدت وجودیش قرار داشته و در آثارش این اندیشه به وضوح هویدا کرده، استوار است. نیز روش پژوهش براساس مطالعه کتابخانه ای و فیش برداری و تحلیل توصیفی می باشد. عراقی در پی نتیجه گیری واحد و رسیدن به نقطه ی واحد در ذهنش است، یعنی وحدت وجود، عالم تنها خداست و دیگر هیچ. پس او برای رسیدن به این نتیجه صریحا به نقض عالم و اسبابش نمی پردازد، بلکه برای عالم هستی قایل است.

Keywords:

غزلیات , عراقی , ابن عربی , وحدت وجود , پارادوکس