بینامتنیت قرآن در آموزهع های اخلاقی و تعلیمی اخلاق ناصری

گنجینه ادب فارسی، مشحون از زیبایی های معنوی است و تجلی مفاهیم و تعلیمات قرآنی در ادبیات از جایگاه ویژه ای برخوردار است. شاعران، سخن سرایان و نویسندگان ادب فارسی، کلام را با آیات نوربخش قرآن کریم و بهره مندی از تعالیم والای الهی پیرایه بسته اند و جوهر دل را با زبور هنر در هم آمخیته با عشق و ارادت به کلام پروردگار، زبان پارسی را غنا و اعتبار بخشیده اند. بینامتنیت یکی از مباحث ساختارگرایی، دستاورد نوین حوزه ادبیات فارسی است که به ب ررسی وجود تشابه و تاثیرپذیری یک متن از متون دیگر می پردازد. این جستار با واکاوی اخلاق ناصری اثر ارزشمند خواجه نصیرالدین طوسی با شیوه تحلیلی و روش نقدی بینامتنی، بازتاب آیات قرآن در این ثر را مورد بررسی قرار داده است و با طبقه بندی ارزش های معنوی، فضایل اخلاقی و رذایل نفسانی نشان می دهد تاثیرپذیری آموزه ها از قرآن در بینامتنیت معنایی و مضمونی از قرآن کریم است و الفاظ و عبارات قرآنی در کلام خواجه به وسعت دیده نمی شود.

Keywords:

قرآن بینامتنیت , ادب پارسی , اخلاق ناصری